گرندپری آمریکایی و قهرمانی فصل همیلتون

مسابقه فرمول یک آمریکا با خط استارتی به فرماندهی والتری بوتاس شکل گرفت. درحالی‌ که در پس او، فتل، ورشتاپن، لکلرک و همیلتون قرار داشتند.

استارت برای فراری‌ها و به‌طور ویژه سباستین فتل، خوش‌یمن نبود و او از رقبای خود کاملاً جا ماند. اندکی بعد مشخص شد که فتل باید با مشکلی فنی دست ‌و پنجه نرم کند. رویدادی که سرانجام به شکلی کابوس‌وار در دور هشتم او را از مسابقه خارج کرد. این مشکل مربوط به شکستگی سیستم تعلیق عقب فراری بود که باعث شد خودروی او از ادامه مسابقه جا بماند.

الکس آلبون هم در همان ابتدای مسابقه با ساینز برخورد کرد و ناچار به پیت استاپ رفت و مسابقه را دوباره از انتها پی گرفت. البته او با جنگندگی خاصی در انتهای مسابقه نتیجه‌ای به‌مراتب چشمگیر را از آن خود کرد.

اوضاع برای دیگر راننده فراری یعنی چار لکلرک نیز چندان مساعد پیش نرفت و خودروی او هم در رقابت با سایرین کاملاً کندتر نشان می‌داد. لکلرک حتی در پیت استاپ هم بدشانسی آورد و 7.7 ثانیه معطل شد.

استراتژی همیلتون برای این مسابقه تنها یک پیت استاپ بود و به همین دلیل بیشتر از حد انتظار در پیست باقی ماند. بوتاس و ورشتاپن هر کدام با دو پیت استاپ، نقشه دیگری داشتند. در این زمان همیلتون در حال از دست دادن زمان و دیدن نزدیک شدن رقبا با تایرهای جدید بود و به نظر هم نمی‌رسید که تایرهای او هم بتوانند تا آخر مسابقه دوام آورند.

هرچه به آخر مسابقه نزدیک می‌شدیم، بوتاس فشار خود را روی هم‌تیمی‌اش بیشتر می‌کرد و از سویی به نظر نمی‌رسید که همیلتون هم بتواند سد راه او شود. بوتاس سرانجام از همیلتون عبور کرد. اما ورشتاپن فرصت زیادی برای رقابت با همیلتون پیدا نکرد و هرچند در دو دور پایانی توانست به فاصله دی آر اس راننده مرسدس برسد اما سرانجام با پرچم زردی که در این دورها نشان داده شد به مقام سومی قناعت نمود.

لکلرک با کسب مقام چهارم از رفتن روی سکو، جا ماند و البته آلبون هم به رتبه پنجم رسید. این مسابقه به‌جز همان صحنه‌های رقابت همیلتون و بوتاس در اواخر مسابقه، فاقد هیجان بود. شاید بزرگترین مشکل این مسابقات، فاصله بسیار زیاد سه تیم اول با سایر تیم‌ها باشد که در این مسابقه تمام آنها لپ شدند.

همیلتون با این امتیازات توانست قهرمانی زودهنگام این فصل خود را نیز مسجل نماید که ششمین قهرمانی او محسوب می‌شود.